ر تلویزیون های معمولی برای تشکیل تصویر از نقاط فوق العاده کوچکی به نام «پیکسل» استفاده می شود. این در حالی است که در یک تلویزیون سه بعدی، این پیکسل ها به دو قسمت تقسیم می شوند و یک قسمت از آنها برای ایجاد یک تصویر استفاده می شود و قسمت دیگر برای ایجاد یک تصویر مشابه دو تصویر اولی ولی با اندکی تفاوت با آن، در فاصله های خیلی نزدیک یا خیلی دور این دو تصویر روی یکدیگر افتاده و تصویر نهایی تقریباً نامشخص می شود.  

در حال حاضر چند شرکت تولیدکننده تجهیزات الکترونیکی بر روی ساخت تلویزیون ها و نمایشگرهایی تمرکز کرده اند که به نمایشگرهای قرن بیست و یکم معروف شده اند. به طوری که هم اکنون شرکت های فیلیپس و توشیبا در این زمینه به موفقیت هایی هم دست یافته اند. این شرکت ها به زودی نمایشگرهایی را روانه بازار خواهند کرد که تجربه تماشای سه بعدی را برای بیننده به ارمغان می آورد.
درون این نمایشگرها به نظر می آید که فیلم ها دارای عمق بسیار بیشتری نسبت به نمایشگرهای دوبعدی است و تنها یک تصویر متحرک دوبعدی نیست. در تلویزیون های نسل جدید که تصویر سه بعدی ارائه می کنند، هیچ نیازی به استفاده از عینک های مخصوص نیست و بیننده به راحتی می تواند با یک فضای سه بعدی ارتباط برقرار کند.
جالب اینکه اگر برای اولین بار باشد که تصویر یک نمایشگر سه بعدی را تماشا می کنید، ممکن است یکه بخورید یا حتی کمی بترسید، به طور مثال ممکن است مقابل یکی از این تلویزیون های سه بعدی نشسته باشید و یکی از شخصیت های فیلم وسیله ای را به طرف شما پرتاب کند، اگر بار اولی باشد که این تلویزیون ها را تماشا می کنید، واکنش شما چیزی شبیه به این است؛ از جا می پرید و عکس العمل نشان می دهید تا چیزی به صورت شما برخورد نکند، یعنی تا این حد تصاویر سه بعدی، زنده و هیجان انگیز هستند.شرکت الکترونیکی فیلیپس در هنگام آزمایش این فناوری جدید به این نوع تاثیر بر بینندگان پی برد و تلاش خود را برای عملی شدن این ایده گسترش داد.
متخصصان این شرکت که در واقع مخترعان این تلویزیون ها بودند، متوجه شدند که این نوع مانیتورها واکنش الکتریکی پوست (یعنی تغییر در قابلیت پوست در هدایت الکتریسیته که به دلیل محرک های حسی مثل ترس به وجود می آید) را افزایش می دهند.
در حال حاضر این نمایشگرها که به فناوری wowzt مجهز است، فقط در اختیار برخی اماکن عمومی و اطلاعات شهرهایی همچون لندن، آمستردام و پاریس است، ولی تولیدکنندگان تلاش می کنند تا این تلویزیون های سه بعدی را تا قبل از سال 2008 میلادی به طور انبوه روانه بازار کنند. شرکت های تولیدکننده این تلویزیون ها هم اکنون در حال گفت وگو و توافق با شبکه های تلویزیونی و سازندگان برنامه های تلویزیونی برای تهیه برنامه هایی هستند که برای این نوع نمایشگرها مناسب و ایده آل است.البته با همین برنامه های فعلی هم این نوع نمایشگرها قابلیت سه بعدی خود را به خوبی نشان می دهند ولی اگر برنامه های مناسب این نمایشگرها تولید شود، ویژگی سه بعدی این تلویزیون ها خیلی واضح تر احساس می شود.
دیگر شرکت های الکترونیکی جهان نیز در این زمینه تلاش های زیادی انجام داده اند. به طور مثال شرکت های ژاپنی به ویژه توشیبا و سانیو مراحل پایانی کار بر روی تلویزیون های سه بعدی را انجام می دهند و به زودی اولین نمایشگر سه بعدی را عرضه خواهند کرد که می تواند به طور همزمان چهار برنامه مختلف را برای بیننده به تصویر بکشد.به نظر شما کارکرد واقعی این نمایشگرها چگونه است؟
در این مورد باید گفت بدون زودباوری و فریب مردم با استفاده از فناوری نوین، این نوع نمایشگرها هرگز به وجود نمی آمدند. در تلویزیون های معمولی برای تشکیل تصویر از نقاط فوق العاده کوچکی به نام «پیکسل» استفاده می شود.
این در حالی است که در یک تلویزیون سه بعدی، این پیکسل ها به دو قسمت تقسیم می شوند و یک قسمت از آنها برای ایجاد یک تصویر استفاده می شود و قسمت دیگر برای ایجاد یک تصویر مشابه دو تصویر اولی ولی با اندکی تفاوت با آن، در فاصله های خیلی نزدیک یا خیلی دور این دو تصویر روی یکدیگر افتاده و تصویر نهایی تقریباً نامشخص می شود.
اما با استفاده از عینک های پولاریزه کننده مخصوص که مانع می شود تصویر چشم چپ روی تصویر چشم راست تاثیری بگذارد و بالعکس، با ایستادن در یک فاصله مشخص از تلویزیون های سه بعدی جدید، مغز بیننده یک تصویر کاملاً سه بعدی را حس می کند. یعنی دقیقاً همان اتفاقی که در موقع دیدن اجسام در مغز رخ می دهد.در واقع در هنگام دیدن اجسام واقعی، تصویر چشم راست و چشم چپ که اندکی هم با یکدیگر اختلاف دارند، به نحوی در مغز ترکیب می شوند که تصویر نهایی، یک تصویر سه بعدی می شود.
دو تصویر ایجاد شده در این تلویزیون ها هم به همان نحو در مغز بیننده با هم ترکیب می شوند که تصاویر چشم چپ و راست از یک تصویر واقعی ایجاد می شوند. در ضمن این نمایشگرها این قابلیت را دارند که تمام پیکسل های تشکیل دهنده تصویر را برای تشکیل یک تصویر واحد اختصاص دهند و به سرعت بین تصاویر راست و چپ سوئیچ کنند.
حال اگر سوئیچ کردن بین این تصاویر (یعنی نمایش دادن سریع تصاویر چپ و راست) به اندازه کافی سریع و تند باشد، مغز بیننده یک تصویر کاملاً سه بعدی را حس می کند. یکی از مهمترین دلایلی که باعث شده هم اکنون فناوری تولید تلویزیون های سه بعدی فراهم باشد، تعداد زیاد پیکسل های تلویزیون های HD است. اما یکی دیگر از دلایل بسیار مهم در این زمینه، استفاده از فناوری «wobulation» است.
این فناوری برای اولین بار به وسیله شرکت امریکایی HP طراحی و پایه ریزی شد. در این فناوری از یک نوع فرآیند شبیه در هم بافتن یا در هم ادغام کردن برای دو برابر کردن پیکسل ها یعنی کاری که به وسیله تراشه های دیجیتالی انجام می شود، استفاده شده است.در تلویزیون های معمولی برای به وجود آمدن و ایجاد پیکسل های نور، آن را پس از تاباندن به تراشه ای که پوشیده از آیینه های بسیار ریز و متحرک است، منعکس می کنند.
تلویزیون هایی که به فناوری «Wobulation» مجهز هستند، از طریق یک هرم نوری، شدت نور را دوبرابر کرده و تصاویر را به وسیله نیم پیکسل خلق می کنند. نیمی از مجموعه پیکسل ها در اولین تصویر منعکس می شوند و نیمی دیگر از پیکسل ها، تصویر دوم را در فاصله زمانی یک صد و بیستم ثانیه پس از تصویر اول به نمایش در می آ ورند. نتیجه این عمل، تداخل دو تصویر در یکدیگر و افزایش درجه شفافیت از یک میلیون پیکسل به دو میلیون پیکسل است.
کاری که شرکت های تولیدکننده نمایشگر هم اکنون در حال انجام آن هستند.علاوه بر این، شرکت های تولیدکننده در حال اضافه کردن آرایش پیچیده ای از عدسی ها در مقابل آرایش پیکسل ها هستند. این عدسی ها تصاویر چپ و راست را به طور دقیق به چشم چپ و راست منتقل می کنند تا یک تصویر کاملاً سه بعدی در مغز بیننده تشکیل شود.
برای گسترش محدوده مجاز استفاده از تلویزیون های سه بعدی، سازندگان این نمایشگرها، 12 جفت تصویر از سمت چپ و راست را از طریق پیکسل ها به چشم بیننده ارسال می کنند تا بیننده در هر موقعیتی از تلویزیون که قرار گرفته باشد و از هر سمتی که به تلویزیون نگاه می کند، یک فضای کاملاً سه بعدی را احساس کند.